Groen, milieuvriendelijk en biologisch produceren is helemaal niets nieuws. Ooit was de mensheid volledig in harmonie met de natuur, zelfs één met haar omgeving. De afstand tussen mens en natuur lijkt door allerlei technische uitvindingen wellicht groter te worden, maar vanuit de natuur bezien is die afstand nooit verkleind. We worden nog steeds ziek van het gif dat we ophopen. In alle opzichten wordt de prijs altijd hoger als we te veel van een grondstof onttrekken.

Het loont chemicaliën duurzaam te maken en gezondheid hoog te houden. Maar hoe?

We kunnen wat leren van sommige oeroude natuurlijke productiemethoden; de vervaardiging van papier, rubber, bier, wijn, yoghurt, kaas. Ook antibiotica zoals penicilline en de enzymen in onze wasmiddelen komen uit de natuur. Ze zijn niet uitgevonden maar nagemaakt. De 6 laatstgenoemde voorbeelden zijn allemaal producten die door bacteriën en schimmels geproduceerd worden. Biotechnologie is de term die aangeeft dat we de natuur kunnen aanwenden om technologische producten te fabriceren. Zo worden bacterie- en schimmelstammen in zogenoemde fermentatiereactoren gehouden om elk enkele microgrammen en gezamenlijk enkele tonnen product te maken. Biotechnologie is niet per definitie duurzaam; duurzaamheid is de leer dat we de grondstoffen die we onttrekken weer aanvullen of hergebruiken. Als we biotechnologische processen ontwikkelen moeten we nagaan of er in de bacterievoeding schaarse grondstoffen verbruikt worden en wat de invloed op het milieu is. Een deel van deze bacteriën eindigen in de afvalwaterzuivering, waar ze juist schade kunnen veroorzaken omdat ze de ecologie in de waterbehandeling verstoren.

De Europese commissie heeft als doel gesteld dat in 2030 1/3 van alle chemicaliën in de EU door biotechnologie worden geproduceerd. Voor speciale chemicaliën geldt zelfs een streven van 50% uit biotechnologie.

In de reinigingsindustrie wordt al gesproken over ‘biosurfactants’. Oppervlakte-actieve stoffen geproduceerd in levende (bacterie)cellen. Komt dit als science fiction op u over, dan is het goed de aloude yoghurt en penicilline in herinnering te roepen.

De meeste biosurfactants zijn vetzuren waaraan door een bepaalde bacteriesoort een glycosyl(suiker)groep bevestigd wordt. Voeding van deze cellen bestaat uit plantaardige afvalolie en afgewerkt frituurvet en is dus duurzaam. Een voorbeeld van biosurfactants zijn Rhamnolipiden; dit zijn sterk schuimende tensiden. Helaas veroorzaken de bacteriën die deze biosurfactants voortbrengen ook longontsteking. Deze bacteriën zijn dus werknemers die streng in de gaten moeten worden gehouden. Sophorolipiden zijn ook suiker-vetzuren die minder schuim geven. Wel is de opbrengst per producerende cel hoger. Ze worden aangemaakt door een speciaal type gist. Recent is onderzoek naar Mannosylerythritolipiden gestart; opbrengst, veiligheid en reinigende werking zijn hoger dan bij de eerder genoemde biosurfactants. Problemen bij deze hoog-innovatieve onderzoeken zijn de opschaling, relatief hoge investeringen, en de REACH registratie, omdat fermentatie complexe mengsels van cellen, grondstoffen, tussen- en eindproducten voortbrengt. Zulke mengsels zijn niet eenduidig in REACH-richtlijnen in te passen. Ook is genetische modificatie nodig om de opbrengst rendabel te maken. Het is niet zo dat biosurfactants ‘van nature’ groen zijn.

Het Sirius Effect

Biosurfactants zijn toekomstmuziek. Mocht u interesse hebben; Sirius heeft niet alleen bronnen maar voert ook de discussie met deze bronnen over duurzaamheid, gezondheid en kostprijs. Maar ook vandaag gebruikt u al een biotechnologische grondstof; citroenzuur wordt door fermentatie geproduceerd door de schimmel Aspergillus Niger. Bij 25-35oC is de opbrengst na 10 dagen zo’n 70-75% citroenzuur uit duurzame grondstoffen zoals suiker en mais.

Voor huidige en toekomstige groene grondstoffen, e-mail of bel:

© Copyright Sirius International Detergents BV | Sirius International Water Treatment BV
+31(0)355485898 | info@siriusint.com | http://www.siriusint.com

Delen